بازار اولیه - تعریف ، انواع و کارکردهای بازار اولیه

اگر یک شرکت قصد دارد برای اولین بار از طریق یک پیشنهاد عمومی عمومی (IPO) به عموم برسد ، این کار را از طریق بازار اولیه انجام می دهد. از آنجا که اوراق بهادار برای اولین بار در اینجا فروخته می شود ، بازارهای اولیه نیز به بازارهای شماره جدید (NIMS) گفته می شود.

پس از ذکر سهام شرکت در بازار ثانویه از طریق IPO ، آنها توسط سرمایه گذاران و بازرگانان خریداری و فروخته می شوند.

عملکردهای بازار اولیه چیست؟

برخی از کارکردهای اصلی بازار اولیه عبارتند از:

پیشنهاد جدید شماره:

بازار اولیه یک پیشنهاد جدید را تسهیل می کند که قبلاً در هیچ بورس معامله نشده است. بنابراین به آن یک بازار شماره جدید گفته می شود.

با این حال ، یک پیشنهاد جدید کار ساده ای نیست. این شامل ارزیابی کامل از امکان سنجی یک پروژه است.

به عنوان مثال ، ترتیبات مالی باید شامل نسبت نقدینگی ، نسبت سهام بدهی ، حقوق صاحبان سهام و تقاضای ارزی باشد.

خدمات زیرنویس:

نوشتن نامه برای شرکتی که در حال راه اندازی یک پیشنهاد جدید است که در آن شرکت کننده در صورتی که شرکت نتواند سهام لازم را به عموم مردم بفروشد ، باید تمام سهام فروخته نشده را خریداری کند.

بسیاری از موسسات مالی نقش کارگران را بازی می کنند و کمیسیون کسب می کنند. سرمایه گذاران به سمت افراد متقاضی باز می گردند تا مشخص کنند که آیا ریسک ارزش بازگشت را دارد یا خیر. گاهی اوقات نویسندگان کل مسئله IPO را خریداری می کنند و سپس آن را به سرمایه گذاران می فروشند.

توزیع شماره جدید:

بازار اصلی عملکرد حیاتی دیگری دارد. فرایند توزیع از طریق یک موضوع جدید دفترچه آغاز می شود. علاوه بر این ، از عموم مردم برای خرید شماره جدید دعوت شده است و اطلاعات کاملی درباره شرکت ، شماره و شرکت کنندگان در اختیار شما قرار می گیرد.

انواع بازار اولیه چیست؟

مسئله عمومی:

مسئله عمومی یک روش متداول برای صدور اوراق بهادار مانند سهام عدالت به عموم است. مسئله عمومی عمدتاً از طریق IPO انجام می شود و به موجب آن بنگاه ها برای مشاغل خود سرمایه جمع می کنند. علاوه بر این ، اوراق بهادار متعاقباً در بورس اوراق بهادار مانند NSE و BSE برای تجارت سرمایه گذاران ذکر شده است.

یکی از ویژگی های اصلی بازار اولیه این است که شرکت های محدود ممکن است از طریق IPO به اشخاصی که تحت تجارت عمومی قرار دارند ، تبدیل شوند. سرمایه گذاری شرکت A می تواند برای بهبود زیرساخت های شرکت یا بازپرداخت بدهی ها استفاده شود.

سرمایه ممکن است برای بهبود نقدینگی شرکت استفاده شود. SEBI ، تنظیم کننده بازار سرمایه ، برای جلوگیری از سوء استفاده و اقدامات کلاهبرداری ، از IPO ها نظارت می کند.

قرار دادن خصوصی:

تحت قرارگیری خصوصی ، این شرکت اوراق بهادار خود را به تعداد/گروه سرمایه گذاران کمی ارائه می دهد. به عنوان مثال ، اوراق بهادار اولیه می تواند سهام ، اوراق قرضه یا سایر اوراق بهادار باشد. علاوه بر این ، سرمایه گذاران ممکن است تحت جایگاه خصوصی فردی یا نهادی باشند.

شرکت ها محل قرارگیری خصوصی را بیش از IPO ترجیح می دهند تا هنجارهای نظارتی کمتری وجود داشته باشد. علاوه بر این ، شرکت ها متحمل هزینه های کاهش یافته و بنگاه هایی که فعالیت های تازه شروع شده را انجام داده اند ، قرار دادن خصوصی را از طریق مسیر IPO ترجیح می دهند.

قرار دادن نهادی واجد شرایط:

قرار دادن نهادی واجد شرایط (QIP) ابزاری برای جمع آوری کمک های مالی محبوب است که توسط شرکت های ذکر شده برای جمع آوری سرمایه از بازار داخلی ترجیح داده می شود. با این حال ، فقط سرمایه گذاران که SEBI را به آنها اعتبار می دهد می توانند به QIP ها بپردازند. قبل از مکان های واجد شرایط نهادی ، شرکت ها سرمایه را از بازارهای بین المللی جمع می کردند.

QIP ها ، برخلاف IPO ، محدود به خریداران واجد شرایط نهادی (QIB) یا موسسات هستند. سرمایه گذاران خرده فروشی نمی توانند از طریق QIP ها سرمایه گذاری کنند ، و فقط QIB های معتبر SEBI می توانند QIP ها را بگیرند.

مسائل ترجیحی:

مسائل ترجیحی یکی از سریعترین مسیرها برای جمع آوری سرمایه برای گسترش مشاغل خود است. به عنوان مثال ، بنگاههای ذکر شده و ثبت نشده اوراق بهادار را برای گروه خاصی از سرمایه گذاران تحت مسائل ترجیحی صادر می کنند.

با این حال ، موضوعات ترجیحی نه حقوق و نه موضوعات عمومی است. تحت موضوعات ترجیحی ، سهامداران اولویت قبل از سهامداران عادی سود سهام پرداخت می شوند.

حقوق و موضوعات پاداش:

مسائل مربوط به حقوق اساساً موضوعاتی است که شرکت ها حق سهامداران موجود خود را برای خرید سهام اضافی شرکت با قیمت های تخفیف به قیمت بازار در مدت زمان مشخصی ارائه می دهند.

با این حال ، شرکت ها سهام اضافی را به نام سهام پاداش به سهامداران موجود خود می دهند. علاوه بر این ، مسائل مربوط به پاداش از سود یا درآمد انباشته شده یک شرکت توزیع می شود.

این موارد به جای اینکه به عنوان سود سهام داده شود ، به سهام رایگان یا اضافی تبدیل می شوند. این امر به متناسب با سهام خود در شرکت بدون هیچ گونه هزینه و هزینه اضافی به سهامداران موجود توزیع می شود.

سهامداران فعلی نیازی به انتخاب مسئله حقوق ندارند. شرکت ها وقتی به دنبال تزریق سرمایه تازه به تجارت هستند ، با مسائل مربوط به حقوق بیرون می آیند. شرکت ها مسائل مربوط به حقوق را برای تزریق سرمایه به جای وام های بانکی با بهره بالا ترجیح می دهند.

سهام پاداش هنگام جمع آوری ذخایر بزرگ نقدی رایگان توسط شرکت ها صادر می شود. شرکت ها برای پاداش سهامداران خود ، مسائل پاداش را از ذخایر خود تهیه می کنند. مسئله سهم پاداش بر دارایی های خالص شرکت تأثیر نمی گذارد زیرا این اقدام شامل جریان نقدی نیست. این فقط به این معنی است که تعداد سهام به نام سرمایه سهم افزایش یافته است.